Festival Boulevard 2014, tg Hertog Zout

WEES gaat over opgroeien zonder ouders. Misschien waren ze er niet, misschien wilden ze er niet zijn. Een theatervoorstelling over ontworteling en de onontkoombare gevolgen daarvan. Een verhaal over een vrouw, een dochter, die nu zelf moeder is. Krampachtig probeert ze niet dezelfde fouten te maken als haar ouders. Maar haar littekens blijken open wonden.

FRAGMENT

[Een verlaten, versleten speeltuin bij een voormalige basisschool. VROUW bij haar auto.]

VROUW tot publiek
Weggaan is niet moeilijk
Je pakt een tas, schrijft een brief
trekt stilletjes een deur dicht en vertrekt
Wegblíjven: dat breekt je op
Want vroeg of laat, kijk je achterom
en dan begint de strijd tussen hoofd en hart
hoofd en hart en voeten
voeten die zo graag op wegen wandelen die ze kennen
zodat je je, vroeg of laat, weer voor dezelfde deur bevindt en hetzelfde bed inkruipt
en wacht, wacht tot je de moed weer vindt
om weg te gaan

Nee, weggaan is niet moeilijk
Mijn vader deed het elke week
Op zich niet raar, voor een muzikant
die elk optreden met beide handen aangreep
Niet alleen voor de muziek
en niet alleen voor het geld
vooral om even adem te halen
buiten de muren van dat huis
waar de spanning als dikke mist in kamers hing

Één keer zijn we echt vertrokken
Één keer heb ik mijn tas gepakt, hij de zijne
en zijn we na een optreden niet naar huis gegaan
Bij een wegrestaurant at ik drie kroketten met mayonaise
en papa veegde mijn mond af met de mouw van zijn blouse
Beide dingen waarvan we zeker wisten
dat mijn moeder het nooit goed gevonden had

Drie weken reden we rond
we luisterden Cash en the Bellamy Brothers
en als er een cassettebandje stuk ging
draaide ik het lint terug met een potlood
‘Kleine held’, noemde hij me dan
We sliepen in de auto en een weekje bij ome Frank
van wie we moesten douchen voor het avondeten
’s avonds speelde hij gitaar op de stoep
en op de achtergrond zong een koor van duizend krekels

Drie weken reden we rond
tot we uitkwamen waar we vertrokken: thuis
Ik begreep het niet
ik begreep het echt niet
Nu denk ik dat hij, ergens halverwege,
moet hebben omgekeken
naar wat hij achter gelaten had

Die nacht brak mijn moeder mijn arm
en mijn vader vertelde aan de juf
dat ik tijdens de ‘vakantie’ van de schommel was gevallen
Nee, weggaan is niet moeilijk
Wegblíjven: dat breekt je op
want, vroeg of laat, kijk je achterom